Verslag WK halve marathon in Polen

17/10/2020 - WK halve marathon in GDYNIA (Polen)

Enorme vertrouwensboost voor Nina Lauwaert … 1u11’33!!

Ik vermoed dat voor de gemiddelde ROBA-aanhanger de stad Gdynia een nobele onbekende plaats is, maar als we zeggen dat het pal in de buurt van Gdansk ligt, aan de Oostzee, zal er bij menig aubergineaanhanger wel een lichtje beginnen branden. Zo ook voor onze topper Nina Lauwaert, die hier in het noorden van Polen onze nationale kleuren (zie foto) verdedigde op het wereldkampioenschap halve marathon. Via de trainingsverrichtingen en de lactaattesten wist coach Bart dat de voorbereiding op punt stond, maar dat omzetten in een verhoopt resultaat is natuurlijk nog een ander paar mouwen. Alles moet immers meezitten, en een klein detail zoals wind, regen en temperatuur kan al aardig wat stokken in de wielen steken.
Het was best fris aan de start, wist Nina ons te melden, een kleine 8° celsius. Een plaatselijke DJ joeg de nodige beats door de boxen om de dames bij te staan in hun opwarming, en zelfs onze nuchtere Oost-Vlaamse first Lady begon te springen en dansen, al was het maar om warm te blijven. De aangekondigde regen bleef gelukkig wel achterwege, en eens het startschot was gegeven verdween die aandacht voor de weersomstandigheden als sneeuw voor de zon.

Nina’s tactiek bestond erin om progressief van achteruit op te schuiven naar een haalbare positie, en dus vooral in de startfase het gevaarlijk gedrum te mijden. Niet geheel onverstandig, want de koers werd inderdaad ontsierd door enkele valpartijen, waar onze enige Belgische atlete dus wist aan te ontsnappen, door het geduw gewoon te ontlopen. Het was een golvend parcours, maar dat scheen haar niet te deren, en al snel voelde Nina dat ze over zeer goede benen beschikte. Na 5km een eerste maal haar horloge afgeduwd, en die bevestigde dat goede gevoel, in zoverre zelfs dat ze daarna niet meer op haar chronometer heeft gekeken, en zuiver ‘op gevoel’ is beginnen gaan lopen. Dat is vrijwel steeds een erg goed teken, een gevoel van mateloze ‘zekerheid’. Onze ROBA-trots liep van het ene groepje naar het andere, met telkens hetzelfde scenario … ‘erop en erover’. Op 10km, 15km en 20km stonden wel klokken en daar had Nina dus een ‘toetsingsmoment’ met haar verhoopte tijdsschema. Als je dan achter ligt op het gewenst doel, is het even slikken, en mentaal doorbijten, maar bij een gunstig verloop, zoals Nina hier ervaarde, geeft dat meteen een boost, een stroomstoot op uw tempo, waarop het puur ‘kicken’ is! En als je dan onderweg nog een opwaartse duim richting de coach de wereld instuurt, weet meteen iedereen dat de wekenlange trainingsinzet hier wordt omgezet in een knalprestatie. Nina bleef vlotjes ‘doordraaien’, kon bergop ‘doorduwen’ zonder in het rood te schieten, en vooral de bergafstroken mooi afwerken met haar zo gekende fraaie loopstijl (= knappe ‘rechtop houding’ gekoppeld aan een puike ‘staplengte’). In de laatste ronde wist ze nog een tandje bij te steken, en finaal uit te komen op een knappe 38° plaats, en vooral in een persoonlijke besttijd van … 1u11’33! SCHITTEREND, beste Nina!

Onnodig te melden dat we Nina’s mooie glimlach hier weer in al z’n glorie mochten aanschouwen aan de finishlijn, een moment waarvan ze meteen aanvoelde dat ze een volgend hoogtepunt in haar atletiekcarrière had gerealiseerd. Ze omschreef het als een ‘moment van dankbaarheid’ (= gewoon daar al mogen staan, haar eerste wereldkampioenschap), en een ‘zalige onderdompeling als atlete, te midden van al die toppers uit de diverse werelddelen’. Met ook een dankwoordje aan de Poolse mensen, die er alles aan hadden gedaan om het veilig te houden (Covid) en kosten noch moeite spaarden om de lopers dit nog zo en zo … ‘aan te bieden’, te midden van die mondiale corona-ellende…   
Puur op de adrenaline ging ze nadien nog een 7-tal kilometer uitlopen, waarbij de enige mannelijke Belgische deelnemer Koen Naert, nog op haar verbale steun kon rekenen. Ze besefte ondertussen dat ze voor de tweede maal in enkele weken tijd (eerste maal op memorial) in een wedsstrijd zat waar het wereldrecord werd neergesabeld (hier de Keniaanse Peres Jepchirchir).

Voor Nina is deze Poolse ervaring een pure vertrouwensboost richting de marathon van Valencia.
Op 6 december hoopt ze in die Spaanse stad een gooi te kunnen doen naar de limiet voor de Spelen in Tokio. In haar schrijven naar ondergetekende rondde ze af met de woorden …  ‘Ik slaap deze nacht alvast op roze wolken om te dromen van die 'road to...'  Wie zijn wij om haar uit die droom weg te plukken …  alle succes toegewenst, Nina!

rudy