Verslag BK Meerkamp

10-11/08/24 - Merksem - BK meerkamp

Brons voor Luka, zilver voor Kobe en goud voor Stan !         

Voorbije weekend was Merksem de place to by voor al de Belgische atleten wiens voornaamste kwaliteit toch wel die ‘uitgesproken veelzijdigheid’ is, en dat van cadet tot master. De oudste deelnemer in actie had de gevorderde leeftijd van 80 jaar op zijn teller staan, maar die droeg niet onze clubkleuren, dus daar hoeven we geen inhoud aan te spenderen, laat staat een persoonlijke mening over te distilleren. Neen, ROBA was hier met z’n enthousiaste meerkamp-jeugd present, zijnde 4 cadetten meisjes, 3 cadetten jongens, 2 toppers bij de scholieren heren, en tot slot nog 1 mannelijke junior, voor wie deze competitie toch wel een bijzondere betekenis kende.

Ondergetekende was voor het eerst sinds jaren vrij dit weekend, en dat kwam ook goed uit, want daardoor kon onze trainer Peter zich 100% richten op het coachen van zijn AVT-topper Flor Lambrechts, die het kampioenschap trouwens winnend afsloot bij de juniors heren. Zodoende moest Peter zich geen zorgen maken wat betreft een gepast verslag, wat hij in het verleden altijd op een uitstekende manier deed, niet alleen inhoudelijk, maar vooral gekruid met veel specifieke kennis terzake. Hopelijk heeft hij volgende zomer al een aantal jongeren van onze kern Diest, waar hij nu actief is, weten te inspireren om deel te nemen aan deze jaarlijkse hoogdag van de meerkamp, zodat ondergetekende zich dan zuiver als supporter kan ontpoppen, in de hoop ook nog meer die aanstekelijke meerkampsfeer te mogen opsnuiven. Want in tegenstelling tot de vorige verslaggever, voor wie die specifieke wereld totaal geen geheimen kent, kijkt ondergetekende met een haast maagdelijke blik terug op dit tweedaags gebeuren. Daarbij merkte hij meteen op dat talent hier alleen maar kan renderen, als er ook enorm veel aandacht is voor die fameuze ‘rustfases’ tussendoor,        de onmisbare ‘tussenmaaltijden’, en vooral het perfect kunnen omgaan met sportieve uitschieters, zowel in positieve als negatieve zin. Een afstandloper, spurter of kamper, die een schitterende prestatie aflevert mag gerust na die ene proef euforisch het stadion verlaten, of bij een niet verwachte afknapper zich gaan bezinnen op de achterbank van de meegereisde ouders, maar die meerkampers, moeten beide gevoelens snel laten passeren, om met open vizier aan de volgende proef te kunnen beginnen. Die relaxed tussenfases zitten vol met doelgerichte handelingen, zoals reeds gezegd … eten, drinken, rusten, en focussen, doelgericht focussen op wat nog komt. ‘Lang stilstaan’ bij hetgeen gepasseerd is past klaarblijkelijk niet in dit rijtje, al doet een schouderklopje van de coach en/of ouders wel deugd, zoveel was wel duidelijk. De steun van ouders, al dan niet vanop het thuisfront, is onontbeerlijk voor iedere jongere sporter, maar hier bij zo’n 2 daags concours is dit echt onmisbaar. Het aan alles denken, van de diverse schoenen en spikes, de werptuigen, de maaltijden in de koelboxen, het vouwstoeltje voor zoon- of dochterlief … jongens toch !
Zonder ‘ouderlijke bijstand’ geen ‘meerkamp’, zoveel is duidelijk  … En dan begrijp je meteen dat bij die mensen onderling er snel een hechte band ontstaat, een teamgevoel dat zich niet alleen op de piste zelf ontpopt, en dat we kennen van de top-meerkampen op TV, maar ook langsheen de piste is er respect en ‘herkenning/erkenning’ onder de begeleidende ouders, die toch een niveau hoger ligt dan bij de andere disciplines.

Tijd om stilaan maar zeker het te hebben over onze jonge atleten zelf, en laat ons starten met de cadetten meisjes.                                            

Cadetten meisjes    

3 PR-scores als eindbalans !

Op bovenstaande foto ziet u onze 4 jonge dames, die met veel inzet onze clubkleuren verdedigden, zijnde Bette Van Rompuy, Sarah Prenen, Imke Storms en Noa D’Hollander. Wanneer je ze onderling bezig hoort ervaar je meteen hoe fel ze met die meerkamp bezig zijn, in hun geval een 6-kamp, met op dag één de 80mH, het hoogspringen en scoren in de kogelring, en op dag twee het verspringen, speerwerpen en verstand op nul in de 800m. ‘Sterk scoren op de nummers waar je goed in bent, en proberen winst te pakken of althans de schade te beperken op de nummers die je iets minder liggen’, daar moest ondergetekende ze finaal op evalueren, althans dat kreeg ik van hun te horen.
Op het hordennummer scoorde Noa via haar 13”05 het meeste aantal punten van het viertal, 733p  om precies te zijn, maar Bette leek de oprecht gelukkigste, daar ze met 13”67 een nieuwe fraaie PR-tijd realiseerde. Imke wist met een chrono van 14”57 Sarah nog net achter zich te houden, die op de laatste horden haar stapritme wat kwijt was, en zodoende finishte in 14”59.

Ook aan de hoogspringstand zagen we een gelijkaardig beeld, met Noa natuurlijk als de beste ROBA-girl, maar Bette met de meeste geestdrift. Noa werd er 4° op 18 deelnemers, en dat met een voor haar doen matige 1m54, terwijl Bette met 1m45 slechts 5cm onder haar PR-hoogte bleef. Voor Sarah is dit het nummer waar ze echt tegenop kijkt, dat haar het minst goed ligt, en met evenaring van haar PR, zijnde 1m25, wist ze nog de schade te beperken, en de achterstand op Imke, die 1m30 sprong, niet te fel laten groeien. Maar die hoop bleek uitstel van executie, want in de kogelring haalde zoals verwacht Imke meedogenloos uit, door een beresterke PR-worp van 11m55 uit de mouwen te schudden, terwijl Sarah bleef steken op een 9m37. Naast Imke viel de grootste glimlach te noteren bij Noa, die hier haar puntenverlies aan de hoogspringstand enigszins wist goed te maken met een fraaie PR-worp van 9m46, en waarmee ze niet alleen Sarah, maar ook Bette, 8m93, het nakijken gaf;

Op zondag stonden onze 4 dames fris en monter om 10u30 aan de verspringbak, en Noa ging meteen door op haar elan, wat resulteerde in een erg puike PR-sprong van 5m08, haar eerste passage voorbij die fameuze 5m-grens. Ook Bette en Sarah hadden klaarblijkelijk een heerlijk nachtje achter de rug, want ook zij kwamen uit op een PR-prestatie van respectievelijk 4m64 en 4m59. Bij Imke daarentegen vlotte het niet wat het aanlopen en afstoten betreft, en met 4m21 bleef ze een eind onder haar bestprestatie. Op zulk moment zien we onmiddellijk de onderlinge steun openbloeien, want ook dat is eigen aan zo’n meerkampconcours … ‘we laten echt niemand achter’ …  
Om 12u30 moesten ze hun gezellige rustplaats onder de ROBA-tent inruilen voor een volgende actie aan de speerstand, niet na eerst nog wat koolhydraten te hebben binnen gewerkt. Niet direct het lievelingsnummer van Noa, maar wel de biotoop waar Sarah en Imke, als werpers, zich in thuis voelen. Ook hier bleef de 30m-lijn voor Sarah één brug te ver, een afstand waar ze nu al weken tegenaan leunt. Met 27m63 deed ze natuurlijk een goede zaak qua puntenscore, maar stiekem had  ze wel op meer gehoopt, net als Imke, die met 25m24 aardig in de buurt kwam van haar persoonlijke bestprestatie, maar hiermee niet het verlies van de vorige proef wist op te vangen. Ook Bette bleef met 21m96 een eind verwijderd van haar PR-afstand, 24m47, terwijl Noa de schade alweer fraai wist te beperken, door hier een PR te gooien van 19m66. Hoe ver deze 1° jaars cadet zou eindigen in de totaalstand hing nu af van de laatste proef, de zo gevreesde 800m.     

In de eerste reeks zagen we Bette het commando voeren voor de 2 clubvriendinnen, en dat leverde haar een chrono van 2’40”31 op, voor Sarah, 2’42”25, en Imke, die een 2’45”23 achter haar naam kreeg. In de 2° reeks nam Noa het commando op zich van een achtervolgend groepje, en zij werd beloond met een tijd van 2’40”29. Niemand kwam in de buurt van hun persoonlijke besttijd, maar gezien de fel brandende middagzon was dat een haast onmogelijke opdracht.
Finaal kwam Sarah uit op een eindscore van 2838p, wat een PR-verbetering is. Ook Bette en Noa haalden nooit een betere score dan hier in het zonovergoten Merksem, en zij brachten hun eindscore op respectievelijk 3045p en 3327p. Alleen Imke bleef met 2861p onder haar vorige score van 2929p, maar met haar fameus optreden in de kogelring op dag één, kan ook zij over een meer dan geslaagd weekend spreken. Als 1° jaars kwam Noa hier na 6 proeven uit op een zeer fraaie 6° stek in het eindklassement, en dat op 18 deelnemers. Slechts 2 andere 1° jaars bleven haar nog voor, en zulke gegevens openen natuurlijk fraaie perspectieven richting volgend seizoen. Sarah, Imke en Bette worden eerlang scholier, en dan wordt het hordennummer verlengd tot 100m, en komt er nog een 200m bij, zodat ze finaal aan de fameuze 7-kamp toe zijn. Maar eerst nog wat bekomen en nagenieten van deze tweedaagse…           

Cadetten jongens    

Bronzen plak en nieuw clubrecord voor onze beresterke Luka !                   

In deze wedstrijd zagen we 3 ROBA’s de arena instappen, zijnde Desmo Dirkx, Willem De Smit en Luka Schoolmeesters, om samen met nog 21 andere cadetten vanuit gans het land, te strijden voor de Belgische meerkamptitel. Als cadet krijg je een 8kamp te verwerken, met op dag één de 100m, ver, kogel en polsstok, en op zondag 100mH, hoog, speer en de afsluitende 1000m. Met Luka hadden we natuurlijk een kandidaat voor eremetaal in huis, en onze 2 andere jongens startten voor niets minder dan een verbetering van hun eigen puntensaldo.
In die context deden Willem en Luka al meteen een gouden zaak op de eerste proef, door direct uit te pakken met een PR-chrono van 12”75 voor Willem en 11”84 voor Luka. Desmo zijn 100m-tijd hier bedroeg 12”33, maar daarmee was er nog geen man over boord. Trouwens bij het verspringen herpakte hij zich meteen door zijn eigen record van 5m48 te evenaren. Willem kwam uit op 5m01, en zat daarmee slechts 2cm onder zijn record. Luka van zijn kant liet een 5m91 optekenen, en dat was toch een eind verwijderd van die fameuze 6m21 indoor voorbije winter.
In de kogelring schudde Luka, die de voorbije weken in Nieuwpoort trainde (want op verlof aldaar), een 10m99 uit de schouders, terwijl Willem voor het eerst de 10m-lijn passeerde, met een 10m05 bij zijn eerste poging, en Desmo op 9m30 uitkwam, wat toch een eind onder zijn 10m09 was, van eerder deze zomer. De eerste dag werd om 16u30 afgesloten met het polsstokspringen, en alle drie kwamen ze fraai voor de dag, met 3 PR-prestaties, zijnde 2m80 voor Desmo, Willem die voor het eerst de 3m00 passeerde, en Luka wiens PR van 3m40 hem op een ‘zilveren’ tussenstand bracht na dag één.

Om 9u45 zondagochtend was het meteen terug presteren geblazen, met het altijd gevaarlijke nummer van de 100mH. Een misser is snel gebeurd, doch zowel Luka, 14”45, als Willem, 15”83, waren wakker genoeg om op dit ontiegelijke vroege uur al een PR-tijd uit de ontbijtzak te schudden. Desmo bleef met 14”83 iets boven zijn PR van 14”70. Amper 3 kwartier later had hij al 1m55 achter zijn naam staan aan de hoogspringstand, en zat daarmee letterlijk op dezelfde hoogte als Willem, die zijn record van Ieper evenaarde. Luka bleef steken op 1m71, en met al een 1m82 op zak, weliswaar buiten een meerkampcompetitie, besefte hij dat er wat punten verloren waren gegaan.
Na een deugddoend hapje, was het verzamelen geblazen aan de speerstand, en ook daar zagen we na afloop enige spanning op het gezicht van onze alleskunner, want Luca zijn 32m08 was toch een eind verwijderd van die … 41m74 die hij in april in Leuven wierp. Willem, 26m32, en Desmo, 24m26, bleven in de buurt van hun eigen PR-afstand, en zij konden in alle rust uitkijken naar de 1000m, die in dat snikhete weer als een verduiveld zware eindproef opdoemde. Onze 3 jongens persten er nog eens alles uit, en ondanks de hitte zaten ze aardig dicht bij hun persoonlijk record op die afstand. Luka liep een beresterke 3’01”53, Desmo kreeg een tijd van 3’09”85 achter zijn naam, en Willem kwam met zijn 3’13”07 amper een halve seconde te kort voor een nieuwe PR-vermelding. Kortom een schitterende afsluitende 1000m voor onze 3 gasten, die daarmee hun eindscore brachten op 3592p voor Willem, 3769p voor Desmo en 4556p voor Luka. Dat bleken niet alleen meteen 3 PR-scores te zijn, maar Luka stootte hiermee ook zonder pardon het 2 jaar oude clubrecord van Stan Vertommen uit de tabellen, die in 2022 op een eindscore van 4342p uitkwam. De felicitaties volgden meteen …
Helemaal mooi werd het voor Luka, toen hij ook naar het podium werd geroepen, want zijn eindscore bleek goed voor de bronzen plak, wat op zo’n Belgische titelstrijd een schitterend gegeven is en blijft !
Dikke proficiat, vent !!!                                  

Juniors Heren

Bijzondere wedstrijd voor Robbe Van Rompuy …

Door de aanslepende lichamelijke perikelen van zijn goede vriend Viktor Verlinden moest Robbe Van Rompuy hier de strijd alleen aangaan bij de juniors heren, waar naast hem nog 12 andere meerkampers kwamen knokken voor de 3 medailles. Het was daarenboven een beetje ‘aparte wedstrijd’ voor hem, daar het meer dan waarschijnlijk zijn allerlaatste meerkamp zou worden, gezien hij volgend seizoen, mede door studiedruk (opleiding kinesitherapie) zich specifiek wil gaan toeleggen op de springnummers, zoals hoog en ver. Zus Bette en de beide ouders waren dus uiteraard van de partij, en soigneerden hun lieve zoon met dezelfde geestdrift en liefde zoals ze al die vorige jaren, gevuld met meerkampen, hadden gedaan. Ook de schouderklopjes en aanmoedigingen van de andere aanwezige ROBA-atleten en ouders deden hem oprecht deugd, zoveel was duidelijk. Dat gekoppeld aan zijn talent en die steeds aanwezige ‘wedstrijd-gedrevenheid’ leverde hier nog een zeer fraai 2daags gegeven op. Als je op maar liefst 7 van de 10 proeven met een PR-vermelding (evenaring inbegrepen) voor de pinnen komt, dan mag je toch wel spreken van een schitterende apotheose als meerkamp-atleet, en het was dan ook voor al de omstaanders puur genieten geblazen. Op zijn eerste proef, de 100m vlak, liet hij met 11”80 zijn op één na beste tijd ooit optekenen, en 1u later was het echt bingo, met een PR-sprong van 6m52 in de verspringbak. Bij het kogelstoten, nochtans één van zijn betere nummers, liep het met 10m98 een stuk minder dan verwacht en gehoopt, en ook het speerresultaat, 33m97, had hij liever iets ruimer gezien. ‘Tijd om een snel verterend hapje te nuttigen’ moet hij gedacht hebben, om alzo op de afsluitende 400m nog eens te schitteren, en met een goed gevoel naar dag twee uit te kijken. En die strategie bleek te kloppen, want nooit eerder liep hij sneller dan zijn fameuze 52’02 hier in Merksem.

We weten niet hoe vaak hij de 400m nog gelopen heeft in zijn dromen nadien, maar afmetend aan zijn alertheid op zondagochtend moet het in ieder geval een zeer rustgevende nacht geweest zijn, want om 9u45 had hij amper welgeteld 15”78 nodig om de 110mH af te werken, en ook dat was een PR-tijd. Exact 45 minuten later dook hij de discuskooi in, en slechts één concurrent wierp er verder dan zijn 36m33, wederom een PR-vermelding. Net voor de middag stond het polsstokspringen gepland, één van die nummers waar hij altijd een soort haat-liefde verhouding mee had. ‘Sommige proeven ga ik echt niet missen’ hoorden we hem zeggen… Toch nam hij in schoonheid afscheid van dit nummer, en van die altijd aanwezige & ondersteunende trainer Nathalie, want met 3m50 pikte hij nog snel een zoveelste PR-hoogte mee.

Met 1m87 evenaarde Robbe zijn eerder gesprongen recordhoogte van in Aalst op het hoogspringen, en dus alleen nog een mindere 1500m-run kon die werkelijk beresterke 2° dag nog enigszins besmeuren. Maar zo ver liet Robbe het niet komen, want ondanks de warmte perste hij er nog een fraaie PR-chrono van 4’34”28 uit, waardoor hij op een totaal van 6225p uitkwam. Ook die totale eindscore bleek alweer een persoonlijk record voor hem, en als de planning blijft zoals hij dus nu heeft vastgelegd, is dat ook zijn ‘definitief record’. In de eindstand kreeg hij de 6° plaats toebedeeld,
en dat dus op 14 deelnemers. Knap, beste Robbe, we hebben er ontzettend van genoten !

Scholieren Jongens

Goud en zilver voor gasten uit onze Betekomse Kern !

Na hun ’rollercoaster passage’ op het Vlaams kampioenschap in Aalst, op 4 & 5 mei, wist gans het meerkampwereldje, van De Panne tot Maaseik, dat ons duo Stan Vertommen en Kobe Coenen ook hier alweer een hoofdrol kwamen opeisen. In Aalst werd het al goud voor Stan en brons voor Kobe, maar deze laatste had er zich beperkt tot een 9-kamp, daar het bij het kogelstoten driemaal misliep … En dan nog scoorde hij er 6198. We zullen nooit weten tot welke eindscore hij daar in staat was, doch gedane zaken nemen geen keer zegt het spreekwoord, en hier in Merksem kregen onze 2 toppers een nieuwe kans om er een battle van te maken, ditmaal met de rest van gans het land.

Sietske en Floris waren zoals steeds 2 volle dagen present voor al hun ROBA’s, dus ook voor dit duo, en wanneer de scheidsrechters zich stilaan naar de polsstokstand begeven verschijnt meteen vanuit het niets ook nog Nathalie, om onze jongens bij te staan. Al snel had ondergetekende in het snotje dat ons trainerskoppel zich zorgen maakte over de paraatheid van Kobe, want hij zat blijkbaar al een tijdje met een pijnlijk gevoel in de linker voet, zo een beetje ter hoogte van waar zijn veter zit. En ook bij zijn pa groeide stilaan de onrust dat die reeds ingetapete voet wel eens roet in het eten zou kunnen strooien. Zo’n meerkamp op zich is al een mentaal geladen bezigheid, en elk extra ongemak of verstorende gedachte kan je dan ook missen als kiespijn. Op zulk moment is het dan schitterend om zien, dat Kobe uitgerekend nog de meeste steun en afleiding verkrijgt van Stan, die hoe je het draait of keert toch zijn grootste rivaal is. Je hoeft maar naar die 2 gasten te kijken, en het begrip ‘oprechte vriendschap’ is in één oogopslag uit de doeken gedaan… Reeds van in de kindercrèche werden ze blijkbaar bij mekaar gestoken, en dat werd doorgetrokken in het lager en middelbaar onderwijs.
En als ze dan ook nog gezamenlijk worden besmet met de atletiekmicrobe in onze BETA-kern, en er het duo Robbe en Viktor tegen het lijf lopen, ja toen was het hek helemaal van de dam.
Onderstaande foto is toch echt … ‘alleszeggend’ …

                                         
Om 10u werd hun meerkamp op gang geschoten, met de 100m, en direct legde Stan zijn adelbrieven op tafel, want met een persoonlijk record van 11”37 deelde hij meteen een eerste klap uit richting de 17 concurrenten. Kobe beperkte de schade; met een 12”00-chrono zat hij maar iets boven zijn besttijd van 11”96. 2u later deelde Stan een 2° mokerslag uit, door in de verspringbak wederom iedereen het nakijken te geven, alweer met een PR-resultaat, 6m49 om precies te zijn. Ook nu wist Kobe de meubelen te redden, door 4° te worden, met een 6m27 achter zijn naam. De 3° proef, kogel, is een nummer waar Kobe normaal gezien een stuk van de achterstand goedmaakt, en dat deed hij ook, door dit onderdeel te winnen met een afstand va n 13m12, een kleine halve meter onder zijn PR.  Stan schudde een 12m10 uit de mouwen, 20cm onder zijn bestworp, en daarmee wist hij dus perfect zijn positie te behouden in de tussenstand. Pas bij de 4° proef, het hoogspringen, ervaarde de concurrentie een eerste sprankeltje hoop, want hier kwam Stan niet verder dan 1m65, een hoogte die voor 13 andere atleten geen probleem vormde. Eén van hen was Kobe, die ondanks de toenemende pijn in de voet nog een 1m82 wist te realiseren. We zagen hem de pijn verbijten, en Sietske & Floris begonnen terecht te twijfelen over de verderzetting van de meerkamp. Zo’n rustfase tussendoor wordt niet alleen gebruikt om wat te eten, en fysiek de batterijen weer op te laden, maar ook het hoofd dient telkens leeggemaakt, en uitgerekend dat laatste werd bij Kobe alsmaar moeilijker. Het beeld van een been in hoogstand en een zoveelste ijszak op de voet zorgt nu niet bepaald voor een gunstige gemoedstoestand… En wederom, op zulk moment is Stan voor Kobe het beste gezelschap dat hij zich voor de geest kan halen … echt knap om zien …

Ook bij de pa groeide de onzekerheid, maar hij deed er alles aan om die interne spanning te verbergen voor zijn talentrijke, veelzijdige zoon. Die linker voet is uitgerekend de basis van zijn afstootbeen, dus hoeft het niemand te verbazen dat bij zo’n nummer als het hoogspringen die pijn alleen maar toeneemt. In ‘normale’ omstandigheden is hoogspringen al een beetje roofbouw plegen op die onderste anatomische structuren, laat staan als daar reeds iets misloopt, en het pijnsignaal de wereld in stuurt met als enige boodschap … ‘stop aub met verder te belasten’ …

Je zag de worsteling ook bij Sietske toenemen, wiens hart zei ‘blijf Kobe steunen in zijn missie’, maar haar brein gaf daarentegen slechts één overduidelijke standaardboodschap, zijnde … ‘luister naar het lichaam, negeer verdomme NOOIT pijn !’ … Ze overlegde met Kobe, meermaals, maar die gaf aan   ‘ik probeer de volgende proef, ik capituleer nog niet’.
En die volgende proef was de 400m, waar hij er nog in slaagde om een fraaie 53”63 te realiseren.   Die 400m is weer een proef waar vooral Stan zijn slag kan slaan, en ook hier in Merksem liet hij nog weinig heel van de pril ontstane hoop die de directe rivalen hadden verworven na zijn hoogspring-concours. Met een PR-toptijd van 51”40 ontnam hij elke verdere illusie bij de andere scholieren jongens, en na dag één, zagen die de 2 ROBA’s geheel bovenaan staan op positie één en twee.

Op zondag werd er gestart met de 110mH, en ons trainersduo, alsook vader Coenen, hielden hun hart vast. Veel zwaarder dan met dit nummer kan je de voeten niet belasten, maar Kobe beet letterlijk en figuurlijk meer dan aardig van zich af, 15”98 tegenover zijn PR van 15”70, en deed naar verhouding haast een even goede zaak als Stan, die knap 3° werd in 15”36, wat 24 honderdsten boven zijn PR-tijd is. ‘Discus is minder belastend voor mijn voet’ zei Kobe meteen richting de twijfelende trainers, en daarmee had hij zich alweer een onderdeel verder opgehesen in zijn missie. Aan ondergetekende meldde hij, tijdens één van de rustpauzes, de veelzeggende uitspraak … ‘op alle proeven een persoonlijk record pakken kan niet, maar het moet eigenlijk wel !’, en toen wist onze verslaggever dat deze gast niet zou breken, ook niet onder druk van volstrekt verdedigbare argumenten van Sietske en Floris. Hoe verder hij kwam in zijn missie om toch dat mooie gevecht aan te gaan met zijn spitsbroeder richting de gouden plak, hoe moeilijker het werd om hem nog af te blokken, zonder ook nog mentale schade aan te brengen. Beide jongens gunden mekaar het mooiste eremetaal, maar ze zouden er wel voor strijden, en niemand moest met argumenten afkomen om die ingeslagen missie af te breken. In de discuskooi en op de 1500m zijn ze normaal gezien aardig aan mekaar gewaagd, en verder was er nog het topnummer voor Stan, de polsstok, en het lievelingsnummer van Kobe, het speerwerpen, dus de strijd lag nog volledig open.
In de discuskooi deed Stan meteen een prima zaak door die proef te winnen met een worp van 42m65, met Kobe op positie twee, dankzij die 40m52. Een beresterke speerprestatie werd nu wel echt noodzakelijk, want op het volgende nummer, het polsstokspringen, zou Stan wel eens voor de genadeslag kunnen zorgen. Met een vlekkeloos circuit tot en met 4m50, en een quasi gelukte poging op PR-hoogte van 4m60, begon het er alsmaar beter uit te zien voor onze ogenschijnlijk altijd rustig blijvende Stan, wiens ouders langsheen de zijlijn echter in toenemende mate het zweet in de handen begonnen te voelen, en dat niet alleen door de zon, die gans de dag door haar overduidelijke aanwezigheid etaleerde. Kobe van zijn kant probeerde met zo weinig mogelijk sprongen (= ‘voetje sparen’…) zo hoog mogelijk te scoren, en dat lukte hem nog meer dan aardig met een 4m00 als eindscore. Zelfs op één van de drie 4m20-pogingen scheelde het maar een haar.

Bij het inwerpen op het voorlaatste nummer, viel Kobe zijn speer een 4tal meter voorbij de 60m-lijn,  en vaderlief zijn polsslag begon daardoor stilaan in het rood te geraken. Hij voorzag dat zoonlief de 1500m misschien wel zou laten voor wat het was, maar die bleek inmiddels echt niet meer van plan om het ‘zekere zilver’, en het nog ‘mogelijke goud’ zo maar te grabbelen te gooien. Ook Sietske had ondertussen wel begrepen nu nog afhaken ‘lichamelijk’ perfect verdedigbaar was, ja zelfs haast noodzakelijk, maar dat de mentale dreun van vlak voor de finish uitstappen, nog destructiever was voor deze topatleet, die zelf de lat altijd erg hoog legt.
Die noodzakelijke 60m-plus worp bleef echter achterwege; na 2 half mislukte worpen landde bij de 3° en laatste poging de speer na 58m62, terwijl Stan uitgerekend nu, in al die spanning een PR-worp van 43m51 realiseerde. Ook dat is een eigenschap van echte topatleten, kunnen presteren onder druk, toeslaan op het moment dat de nood het hoogst is.
Voor het ingaan van de 1500m bedroeg het verschil in de voorlaatste tussenstand welgeteld …
6 luttele punten. Goud en zilver hadden ze eigenlijk al van de avond voordien op zak, maar wie wat ging pakken namen ze netjes mee tot de late avonduren van dag twee. Normaal stond het polsstokspringen voor scholieren jongens om 15u30 geprogrammeerd, maar toen Stan voor de eerste maal een stok uit de verzamelzak trok, was het avondnieuws van 19u op radio 1 reeds net begonnen. Kortom tegen dat die 17 scholieren jongens aan de startlijn van de 1500m verschenen, hadden AL    de andere atleten (cad, juniors, seniors, dames, …) het ‘rode loop-stadion’ al een tijdje verlaten, en stonden er nog een handvol trainers met de chrono in de hand, de ouders van die 17 gasten, en hier en daar nog een verdwaalde supporter, met een bladhouder onder de arm, in de hoop om zoveel mogelijk opgedane impressies later op het klavier te krijgen. De pa van Stan had vooraf nog even het bestaande scholieren-clubrecord van 6652p op tafel gelegd, als extra stimulerende zoethouder voor aanvang van de zware 1500m, maar de concentratie van de 2 gasten was van dien aard dat het centrum van het universum letterlijk boven Merksem lag. Met respectievelijk 4’56”55 voor Stan en 4’59”56 voor zijn trainingsvriend kwamen we finaal uit op een score van 6626p voor Kobe, en … 6652p voor Stan, exact het puntenaantal dat vader 7 minuten eerder ter sprake bracht, bij zijn opzoekwerk in onze clubrecordtabel. Ja, na zo’n 2 dagen van zuiver intense suspense, kon die evenaring van Rune Ginkels zijn bestprestatie in 2022 er ook nog wel bij …

Grenzeloos respect voor onze 2 toppers, Stan en Kobe, die hier echt wel een maatje te groot waren voor de rest van de Waalse en Vlaamse meerkampers. We kunnen hun alleen maar de raad geven om volop te ‘GENIETEN’ van deze topverrichting, want dit is absoluut NIET ALLEDAAGS, zelfs al voelt dit misschien nu wel zo aan, in al hun jeugdige geestdrift. Ook petje af voor nathalie, Sietske en Floris, die 2 dagen lang lief en leed hebben gedeeld…

Ondergetekende is 2 dagenlang ondergedompeld geweest in een voor hem minder alledaags scenario, in een atletiekonderdeel dat niet het zijne is, en juist daarom zo verrassend anders. Atletiek is een machtige sportkast, met vele mooie schuiven, en de meerkamp is daar ééntje van, met een zeer aparte, doch mooie inhoud.
Ik heb het gezellige samenzijn van de ouders onder de ROBA-tent leren kennen, met de koeken als ‘gemeenschappelijk gebruik’ midden in de kring. Het ‘invullen’ van de rustfases tussendoor, met een relax wegzakken in de vouwstoel, of het zoveelste potje deegwaren wegwerken, en het plekje waar  de ouders, zoon- of dochterlief nog een laatste knuffel kunnen geven vooraleer ze weer de piste op  stappen. Ik heb van de cadetten meisjes geleerd dat er ‘brakke pogingen’ zijn bij het verspringen, en een indrukwekkende koprol van Luka na de aankomst niet dezelfde punten oplevert als bij het olympisch turnen. Ook dat ‘ondersteunend handgeklap’ bij het verspringen reeds uitgelokt wordt bij de cadetten jongens, met Desmo zelfs even in de hoofdrol, iets wat mama zeker niet is ontgaan. 

Maar ik heb vooral de vriendschap gezien, het onderlinge respect tussen de atleten, en het terechte respect richting hun trainers, die daar 2 volle dagen tranen van geluk en tranen van verdriet op zich af zagen komen…  We zijn weer een mooie ervaring rijker …

Rudy

Uitslagen = zie atletiek nu