Verslag BK Veldlopen Masters

13/3/2023 - Saint-Ghislain - Belg Kamp veldlopen Masters

Goud voor RITA en zilver voor HUBERT!

bk1
Beeld 10m voor de finish … de buit is binnen voor Rita De Vries … (alle foto’s = Sven)

14 dagen na de rest van het veldloopwereldje was het aan de masters om hun titelstrijd aan te gaan, en na Poperinge vorig jaar, werden ze ditmaal in het Waalse Saint-Ghislain verwacht. Dit rustig stadje ligt iets voorbij de Henegouwse hoofdstad Bergen, richting de Franse grens, omringd door heel veel moois, waar de gemiddelde Vlaamse toerist los voorbij knalt, in zijn/haar race richting het zonnige zuiden. Een wandeling op het knuppelpad doorheen de moerassen van Harchies, het mooie dinosaurusmuseum van Bernissart, de schitterende kastelen van Beloeil en Bossu, of de machtige mijnsite van Bois-du-Luc, en bij de terugkeer even een ommetje richting de scheepslift van Strépy-Thieu… Keuze zat, maar aan al dat fraais hadden onze 13 ROBA’s ditmaal geen boodschap, temeer daar deze streek, de fameuze ‘Borinage’, in onze contreien eerder een negatieve bijklank kent.

Oorspronkelijk zouden we met 15 van de onzen aan de start staan, doch Vera Meuris en haar lieftallige echtgenoot Carl Raets moesten spijtig genoeg ziek afmelden, maar zelfs dan nog hadden we de … grootste delegatie van alle clubs. De lokale vereniging, OSGA, wat staat voor Olympic Saint Ghislain Athlétisme, bleef steken op 8 masters, net als AC Molenland, Beernem, FLAC en Rieme, en al de rest moest het met nog minder atleten zien te klaren… Finaal passeerden er amper … 210 masters de revue, verdeeld over 5 koersen. Wat echt niet meer weg te steken valt is de terugval van het aantal jonge masters. Bij de vrouwen liepen er slechts 5 M35’ers binnen, en bij de M40 en M45 was het met respectievelijk 7 en 8 dames al niet veel beter. Ook de 23 M35’ers en 15 M40’ers bij de heren konden de realiteit niet meer verdoezelen, hoezeer ze individueel nog kwalitatief sterk voor de dag kwamen. Nu ja, echt verbazingwekkend mogen we deze vaststelling niet noemen, want logischerwijs komen de 35-plussers rechtstreeks vanuit de seniorslichting over, en ook daar is het al jaren huilen met de pet op, zeker op de kleinere, lokale veldlopen. Het zijn almaar meer de 45-plussers, hier 24 heren, en 50-plussers, hier 25 mannelijke enthousiastelingen, die de zaak moeten draaiende houden. Ook wijzelf waren hier in hetzelfde bedje ziek, want ons groepje trouwe supporters keek wat verweesd rond bij de koers van de ‘jonge dames’ en ‘jonge heren’, omdat ze geen enkel auberginetruitje zagen passeren. Spijtig, want we hebben klasse genoeg in onze eigen rangen, die hier op mooie wijze hun seizoen zouden kunnen afronden, op het hoogtepunt van het seizoen, namelijk de Belgischt titelstrijd, of zoals het hier door de geluidboxen galmde … ‘championnats de Belgique’.
Nu ja, een aantal van onze atleten zijn nog in revalidatie na een blessure (Melissa, …) of zitten in volle voorbereiding op een marathon (Bart, Tim, …) of waren op hetzelfde ogenblik aan het schitteren op het Belgisch kampioenschap halve marathon in Gent, zoals Stefanie D’Haen, maar meer daarover in dat specifieke artikel. Waarom laat de KBAB onze masters niet, net als iedereen, 14 dagen eerder hun opwachting maken in Brussel, meer bepaald op de zaterdag, met in het voorprogramma bijvoorbeeld een aflossingskoers voor Brusselse scholen (subsidies …), en nadien de diverse koersen voor de masters. Het parcours ligt er toch al netjes kant en klaar bij, alles staat al in stelling voor de dag nadien, en finaal over de 2 dagen zal de CrossCup aldaar met nog meer deelnemers kunnen uitpakken. Beter dan nodeloos het veldloopseizoen nog met 14 dagen te verlengen, en vervolgens onze masters weer naar één of andere uithoek van het land te sturen, wat bij sommigen onder hen aanvoelt als een gebrek aan respect.

Hier in Saint-Ghislain kregen onze 13 ROBA’s een pittig parkparcours voorgeschoteld, vertrekkend vanop een voetbalterrein, en vervolgens via vele lussen doorheen de zgn ‘Grand Jardin’, alsook kort even een lus in het achterliggende bos. Op het eerste oog leek het een makkie, want geen spatje modder of een zoveelste idiote zandzone, maar bij het loslopen bleek al snel dat er vrijwel geen ‘herstelzones’ waren, daar het voordurend ‘op en af’ was, met vele haakse bochten, en dat op een snelle ondergrond. Kortom, best een mooi circuit, ook voor de aanwezige supporters, die spijtig genoeg slechts in zeer beperkte mate waren komen opdagen. Waarschijnlijk hebben alle OSGA-atleten en hun volgers, ’s avonds ieder een hamburger toegestopt gekregen, want na afloop van de laatste koers, zaten de medewerkers aan de eetstand nog steeds werkloos voor zich uit te staren, met naast zich een volle mand nachtwerk van de plaatselijke bakker… Ook zuiver organisatorisch hing het wat met losse eindjes aan mekaar, zoals het podiumgebeuren, binnen in een aanpalend zaaltje, en waar uit de losse pols nu en dan een podiumceremonie werd afgewerkt. Het vast afgelijnde schema dat ze in Brussel hanteren kwam niet eens in de buurt van het hier afgewerkte protocol, maar die ‘ongedwongen aanpak’ heeft ook wel iets, zeker zo op het einde
van het seizoen. Twee van onze atleten hebben in ‘houding’ moeten staan, bij het aanhoren van de Brabançonne, zijnde Rita De Vries en Hubert Grandjean.

bk2
Rita, oppermachtig bij de W65!

In haar 4km lange wedstrijd nestelde onze enige vrouwelijke ROBA-atlete zich meteen in het spoor van enkele W55- en W60-atleten, die een 2° groepje vormden, en waardoor ze van meet af aan afstand nam van haar directe concurrenten bij de W65. In de 2° ronde moest ze die ‘jongere hazen van dienst’ wel laten gaan, maar op dat ogenblik was de kloof met de nummer twee, Marie Christine Parisis van RACL (Royal athletic club Louviérois, van La Louvière) en de 3° W65’er in koers, de OEH-dame Gerda Mertens al van die aard, dat de laatste ronde doorheen het park een puur genot was voor Rita. Bovenstaande foto, met de handjes in de lucht, is dan ook alleszeggend …
Dikke proficiat, beste Rita!  

Ook Hubert Grandjean stond keurig in houding bij het aanhoren van het nationaal volkslied, maar van een gepensioneerd hooggeplaatst militair hadden we ook niet anders verwacht, natuurlijk.

bk3
Hubert, ‘kaarsrecht’, met de zilveren plak rond de nek!

Hier op deze foto staat hij correct op de zilveren positie, maar 2 minuten voordien werd hij nog langsheen de andere zijde van het ereschavotje geplaatst. Dat tot grote ontsteltenis van de eigenlijke nummer drie, de RAM-atleet Luc Van Campenhout, en de winnaar ARAC-loper Eddy Oomen, die in tegenstelling tot de organisatoren, wel doorhadden dat de eerste 65-plus loper die over de meet kwam, een zekere Victor Kiessel, weliswaar bij AC Dampicourt was aangesloten, doch de Luxemburgse nationaliteit bezit, en dus niet kon uitgeroepen worden als … Belgisch kampioen.
Hubert werd door onze supporters voortreffelijk op de hoogte gehouden van de posities van zijn naaste concurrenten, want te midden van zo’n koers 55’plus (M55, M60, M65, M70, …) zijn het  natuurlijk ‘wedstrijden binnen de wedstrijd’, en is het gemakkelijk dat de mensen langsheen de kant mee een oogje in het zeil houden. Dank zij die info wist Hubert meteen waar en wanneer hij moest opschuiven, om zicht te blijven houden op eremetaal (zie onderstaande foto), en wat dus finaal een geslaagde tactiek bleek te zijn.

bk4
Knap gedaan, beste Hubert !

Ook Paul Arnouts werd op dezelfde wijze gecoacht vanaf de zijlijn, maar al na 1 ronde gaf deze M75’er aan dat het absoluut niet vlotte, en één ronde verder hield hij het dan ook al voor bekeken, net op de plaats waar zijn trouwste supporter stond, zijn lieftallige echtgenote. Dus geen medaille ditmaal, zoals vorig jaar in Poperinge, en zeggen dat hij vorige week zich nog ‘oprecht goed voelde’, richting deze mooie titelstrijd. In diezelfde koers waren dus, zoals net gemeld, ook onze M55’ers en M60’ers het beste van zichzelf aan het geven, zoals een Bart De Nijs, die als M55’er 10° binnenliep, en kan terugblikken op een fraai koersverloop, zeker als je weet dat hij volop in voorbereiding is van de marathon in Amsterdam.

bk5
Bart in goede doen …   
bk6
Dirk duidelijk hier in zijn sas …

Zijn categorie-genoot Dirk Biscop kwam eveneens sterk voor de dag, met een voor hem typisch wedstrijdverloop … proberen niet te veel schade op te lopen in de startfase, en dan meteen op zoek naar de atleten voor zich. Hier kon hij zich bijvoorbeeld richten op ons M60-duo Dirk Van Kerkhoven en Marc Vaes, die respectievelijk als 11° en 12° afklokten. Dirk was pittig snel vertrokken, maar    

bk7
De ene Dirk nadert op zijn naamgenoot …   
bk8
Marc was ‘tevreden’ over zijn koers …

moest naarmate de wedstrijd vorderde aan tempo inboeten, en zag zo Marc alsmaar dichter komen, en zijn naamgenoot Dirk Biscop zelfs nog riant over hem heen gaan. Vooral de laatste toer van de jongste van de 2 Dirken was mooi om zien, want finaal lapte hij zijn naamgenoot nog 34” aan zijn broek. Marc was zo content over zijn eigen optreden dat hij hoopte hier bij de top-10 te eindigen in zijn categorie, maar de concurrentie bleek toch wel iets sterker dan hij dacht. Op positie 18° liep Ivo Van Den Broeck, en ook dat was een tevreden man. Volkomen terecht trouwens, want op dit pittig heuvelend parcours wist hij zijn tempo mooi vast te houden, en kwam nergens echt in de problemen.

bk9
Knap seizoenslot van Ivo!
bk10
mooi strijdende Filip, bij de M50 …  

In de wedstrijd voor M45 en M50 konden we 5 doorwinterde crossers in de strijd gooien, in dat gezamenlijk 49 koppen tellende peloton. Voor ons vijftal, allen M50’ers, betekende dat meteen dat ze de klassieke afstand van de M45 voor de voeten kregen geschoven, zijnde 6km, wat meteen in het voordeel speelde van mannen als een Chris Wouters en Filip Smets, mannen van het langere werk zeg maar, zeker tegenover een Wim De Pauw bijvoorbeeld, die in Brussel op de korte cross bewees fan te zijn van dat kortere, doch vinnige steekspel. Mogelijk schrikte die langere opdracht Wim wat af, en bleef dat door het kopje razen, met een ‘zich minder goed voelen’ net voor het startsignaal als gevolg. ‘De benen wegen zwaar’ zei hij, maar daar was absoluut niets van te merken tijdens de koers. Achteraf gaf hij ook ruiterlijk toe dat het lome gevoel meteen verdween als sneeuw voor de zon, en hij het gevecht met de concurrentie in al zijn kracht kon doorzetten. Ook Chris gaf vooraf aan niet over de beste benen te beschikken, maar na afloop klonk dat al een heel stuk positiever, vooral toen hij merkte als 7° te zijn binnengelopen. Finaal had hij een voorsprong van 27” op Wim, die op zijn beurt Filip achter zich wist te houden, met op het einde een kloof van een kleine 33 seconden.

bk11
Chris en Wim, voor de koers … ‘niet oké’, doch in de koers ‘alles onder controle’ …

Halverwege zag het er nochtans naar uit dat Filip hier de evenknie was van Wim, want bij het uitkomen van het bos zat hij vrijwel op de hielen van zijn clubgenoot. Voor onze supporters was het smullen geblazen, die onderlinge strijd, en ook Wim Wuyts en Pascal Van Ouytsel stelden ons niet teleur. Beiden wisten mooi hun opgelegd tempo te behouden, en kenden geen terugval, wel integendeel. Voor Wim was dit parcours, als sterk atletisch gebouwde atleet, een bondgenoot, wat finaal resulteerde in een fraaie 17° stek, voor de lichter wegende Pascal, die evenmin een zwak moment kende, en als 20° in de uitslag verscheen.   

bk12
Wim en Pascal, in hun element, daar op het … ‘Grand Jardin’

Als ze de tradities trouw blijven wordt het volgende winter alweer een kampioenschap ergens in het Vlaams Gewest. Of misschien sijpelt dit verslagje toch stiekem door tot in de bureelruimtes van de KBAB en de VAL, en opteren ze meteen voor 2 weken meer ‘relaxfase’ tussen 2 campagnes in, en tillen ze dit kampioenschap terug op naar het niveau dat onze masters verdienen, onder de schaduw van het atomium, net als alle andere atleten met een hart voor het veldlopen. Hoop doet leven …

rudy  

Volledige uitslag : zie ‘atletiek nu’

svdm